มู่หยุนเหยา ชายาสารพัดพิษ [ 娇女毒妃 ] - ตอนที่ 1 ลาก่อนหลี่ซื่อ

ผู้แต่ง 烟雨芳汀

แปล 吹雪 Chuixue *หัดแปล*

จำนวนตอน 753 ตอน

หลังจากกลับมาเกิดใหม่ มู่หยุนเหยา นางยึดมั่นใน 3 สิ่ง

หนึ่ง ไร้น้ำใจต่อผู้อื่น
สอง ถอนหญ้าต้องถอนรากถอนโคน
สาม ไม่ศรัทธาในความรู้สึก

ดังนั้น วิธีที่นางใช้จะอมหิต ไม่คำนึงถึงผู้อื่น นางยอมที่จะให้ทุกสิ่งโดนทำลาย โดยไร้ซึ่งการประณีประนอม
แต่ทว่า… ภายหลังจากที่เจอ กับเจ้าชายเลือดเย็นที่คอยตามติดนางตลอดมา ดั่งโชคชะตา ทำให้นางค่อยๆกลายเป็นภรรยา ที่ได้รับความความรักและถนุถนอม


ตอนที่ 1 ลาก่อนหลี่ซื่อ


ในเดือนที่ 2 วันที่อากาศหนาวเหน็บ

ภายในห้องขังที่หนาวเย็น หนาวจนเหมือนมีเข็มเสียดแทงเข้ากระดูก

มู่หยุนเยานอนพิงกองหญ้าแห้ง แขนอาบไปด้วยเลือด แต่นางไม่แสดงความรู้สึกแม้แต่น้อย บนใบหน้าที่มีเสน่ห์นั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ท่านย่า หลังขึ้นศาล ท่านต้องคิดให้ดีก่อนที่จะเปิดปาก ถ้าพูดผิดท่านก็ตายเป็นเพื่อนเศรษฐีจาง หากพูดถูกก็ให้มันตายไปคนเดียว ง่ายขนาดนี้ ท่านยังเลือกไม่ได้อีก”

เสียงไพเราะที่เหมือนดั่งเสียงของนกไนติงเกล แต่พอเข้าไปในหูของหลี่ซื่อ กลับรู้สึกเหมือนเสียงร่ำไห้ของปีศาจ

“มู่หยุนเหยา! แกเป็นคนฆ่า นายอำเภอต้องตรวจสอบความจริง ต้องไม่ปล่อยแกไปแน่นอน ”

“เฮอะ! กระทั่งสวรรค์ยังหมดหนทาง ก็ไม่ต้องพูดถึงคนแล้ว ยังมี หลายปีมานี้ แกทำผิดต่อข้าและท่านแม่ ทำไมสวรรค์ยังไม่เปิดตา ให้แกลงไปนรกเร็วกว่านี้หละ?”

“แก…. แกมันเป็นปีศาจ เอาคืนกับปีศาจ นายอำเภอต้องคืนความเป็นธรรม หลังจากตัดหัวแก ก็หั่นเป็นชิ้นๆไปให้หมากิน!” หลี่ซื่อ ลากขาที่หัก หดกลับเข้าไปในมุมอย่างยากลำบาก ทำแบบนี้เหมือนว่าจะสามารถห่างจาก มู่หยุนเยาได้ไกลขึ้นอีกหน่อย

มู่หยุนเยาหัวเราะเสียงต่ำ ค่อยๆลุกขึ้นยืนเดินไปที่เบื้องหน้าของหลี่ซื่อ เอื้อมมือขาวที่มีแผลเป็นทั้งสองข้างคู่นั้น ถึงแม้ว่าจะมีแผลเป็น แต่ยังคงผอมเรียว อ่อนนิ่มเหมือนไม่มีกระดูก

“ท่านย่า ผู้คนจะเชื่อถือสายตาของตัวเอง ผู้คนต้องคิดว่าท่านเป็นคนฆ่าแน่นอน จะมีใครเชื่อว่าข้าเป็นคนฆ่าชายร่างใหญ่ได้หละ?”

หลี่ซื่อสั่นสะท้านไปทั้งตัว กรีดร้องเสียงดุร้ายแล้วพุ่งไปที่มู่หยุนเยากดนางลงไปที่พื้น

เจ้าหน้าที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดี รีบนำไม้ในมือกระหน่ำทุบไปที่หลี่ซื่อ มองด้วยสายตารังเกียจ “ขนาดภายในคุกยังไม่ปลอดภัย ยังไม่หยุดทำร้ายคน? นายอำเภอทำการสอบสวนคดีฆ่าคน ไปเถอะ”

หญิงแก่เจ้าเล่ห์นางนี้ ติดอยู่ในคุกยังมิวายรังแกหลานสาวตัวเอง สมควรที่แล้วขาพิการ!

หลี่ซื่อเงยหน้ามองไปทางมู่หยุนเหยา ประสานกับดวงตาที่เย็นยะเยือกของนางคู่นั้น อดที่จะรู้สึกเสียใจไม่ได้ หากรู้ว่านังเด็กสาวนี่เป็นปีศาจเร็วกว่านี้ นางควรจะรัดคอนางตายไปนานแล้ว!

มู่หยุนเหยายิ้มแสยะทีนึง ลุกขึ้นเดินตามเจ้าหน้าที่ไปทางห้องโถงทีละก้าว ภายในใจอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนกลับไป ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่วันก่อนอีกครั้ง

สี่วันที่แล้ว มู่หยุนเหยาลืมตาขึ้นก็ตะลึงไปทันที ภายในห้องเบื้องหน้าที่ไม่ใหญ่ ไม่ไกลออกไปวางไว้ด้วยโต๊ะและม้านั่ง บนโต๊ะมีชุดชาหยาบตั้งไว้ ภายในห้องสะอาดและเรียบร้อย ที่มุมห้องมีตู้เสื้อผ้าไม้ 1หลัง นอกจากนั้นก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก

ห้องนี้เป็นห้องของนางตอนอายุได้ 13 ขวบ!

นางนอนหงายบนเตียง ด้านข้างมีร่างของหญิงงามร่ำไห้อยู่ ผมดำนุ่มดั่งปุยเมฆ รูปร่างบอบบาง ชุดกระโปรงเก่ายากที่จะปิดบังได้ทั้งตัว เป็นมารดาของนางเอง ซูชิง

“ท่านแม่….”

“เหยาเอ๋อ ลูกตื่นแล้ว ยังเจ็บแผลที่หัวมากอยู่ไหม? ” ซูชิงรีบเข้าไปประคองนาง น้ำตาไหลเป็นสาย “ทั้งหมดต้องโทษแม่ แม่ไม่สามารถปกป้องลูกให้ดี แม่สามี แม่สามีทำไมลงมือรุนแรงแบบนี้”

มู่หยุนเหยาตอนนี้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่หลังหัว เอื้อมมือไปจับ เจ็บจนแทบจะหมดสติ นางคิดได้ในทันที ตอนนี้คือช่วงที่บิดาเสียชีวิตได้ 2 เดือน ก่อนที่ท่านย่าจะมาสร้างปัญหาที่บ้าน นางคิดต่างๆนาๆ ก็ตะหนักได้ว่านางได้ตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่

“ท่านแม่ ท่านแม่!” มู่หยุนเหยาโผเข้าในอ้อมแขนของซูชิง ความปลาบปลื้มต่างถาโถมเข้ามาในใจ อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลนองหน้า นางกลับมาแล้ว นางกลับมาแล้ว ฝันร้ายทั้งหมดนั้นยังไม่ได้เกิดขึ้น ท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ ยังมีโอกาสเอาคืนให้สาสม

ซูชิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หลังจากนั้นก็กอดนางไว้แนบแน่น เหมือนกับได้กอดลูกรักที่หายจากไป นางร้องไห้จนไม่มีเสียง “เหยาเอ๋อ”

มู่หยุนเหยากัดปลายลิ้นแน่น ความเจ็บปวดนี้ทำให้นางเชื่อมั่นว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่ภาพลวงตา ถึงแม้ว่านี่เป็นเพียงฝันตื่นหนึ่ง ก็ขอให้นางไม่ต้องตื่นตลอดไป เพื่อสิ่งนี้ นางเต็มใจจ่ายไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม

ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น

“ซูชิงนังตัวดี ชั่วช้าจริงๆ ข้าแค่ต้องการเอาของลูกชายข้ากลับคืน ก็ไปโพทะนาเรื่องไม่เป็นเรื่องไปทั่ว ทำให้คนในหมู่บ้านซุบซิบนินทาข้า? ฮึ! แกบอกข้ามา แม่ที่ต้องการเอาของของลูกกลับคืนคือเหตุผลหลัก ยังมีตอนที่ลูกชายข้ายังมีชีวิตอยู่ แต่แกไม่สามารถกำเนิดทายาทสืบทอดตระกูลมู่ได้ ตอนนี้เขาได้ตายจากไปแล้ว แกยังคิดจะครอบครองของของลูกชายข้า ใจดำ ไร้จิตสำนึกจริงๆ! ”

ได้ยินเสียงนี้ นางรู้สึกเหมือนมีเสียงหึ่งๆอยู่ในหัว เหมือนกับมีอัสนีบาทนับพันระเบิดแน่นในใจ ทำให้นางโมโหจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว หลี่ซื่อ นางก็คือเสียงของย่าของนางเอง! ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เสียงนี้ก็เหมือนเสียงต้องคำสาป ทำให้นางได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเย็นชาในใจ

------


ปล.มือใหม่หัดแปล หากผิดพลาดขอคารวะ 1 จอก