ผู้แต่ง 烟雨芳汀

แปล 吹雪 Chuixue*หัดแปล*

ซูชิงพอได้ฟังก็ตกใจจนหน้าซีด รีบก้มคุกเข่าลง จับที่ชายเสื้อหลี่ซื่อกล่าวอ้อนวอนซ้ำๆ “ท่านแม่ เหยาเออเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลมู่ ข้าสามารถเข้าคฤหาสน์จาง แต่นางต้องอยู่ที่ตระกูลมู่ต่อ!”

ซูชิงรู้แต่แรกว่าแม่ผัวรังเกียจนาง วันนี้มู่เฉิงไม่อยู่แล้ว ต้องไม่ปล่อยนางให้อยู่รกหูรกตาต่อไป แต่ต้องไม่ให้หยุนเหยาเข้าไปคฤหาสน์จาง

ที่คฤหาสน์จางนั้นก็เหมือนนรก เศรษฐีจางแก่ชราแล้ว แต่กลับชื่นชอบหญิงพรหมจรรย์ หลายปีมานี้ ไม่รู้ว่าถูกทำลายไปกี่คนแล้ว ถ้าปล่อยให้มู่หยุนเหยาเข้าไป ผลที่ตามมาหลังจากนั้นแทบไม่อยากจะคาดคิด ตอนนี้ไม่มีมู่เฉิงแล้ว นางก็ไม่อยากมีชีวิตต่อ อยากจะตายเขาตามไป อีกทั้งยังเป็นการแสดงความบริสุทธิ์

มู่หยุนเหยาพอเห็นสายตาของนาง ก็รู้แจ้งทันทีว่านางเตรียมตัวตายเพื่อความอยู่รอดของนาง นางรีบกระโจนไปที่ข้างหน้านาง ร้องสะอื้น “ท่านแม่….”

ซุชิงโอบกอดนาง น้ำตาไหลแทบเป็นสาย “เหยาเอ๋อ ลูกที่น่าสงสารของข้า….”

มูหยุนเหยานัยตาแดงหันหัวมองไปทางหลี่ซื่อ ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ไม่สิ้นสุด เหมือนกับจะฉีกเนื้อนางเป็นชิ้นๆ

ชาติที่แล้ว หลี่ซื่อขู่จะขายนางเอาเงิน บังคับให้ท่านแม่ต้องอดทนต่อความอัปยศเพื่อนางเข้าไปคฤหาสน์จาง ผลสุดท้าย ท่านย่าก็จับนางส่งเข้าคฤหาสน์จาง

เศรษฐีจางเดียรัจฉานตัวนั้น ไม่แค่สร้างความอัปยศให้แก่ท่านแม่ ยังต้องการให้ส่งตัวนางไป ท่านแม่เพราะจะปกป้องนางเลยทำให้เศรษฐีจางบาดเจ็บ กลับถูกจับทรมารจนตาย ทว่านางโชคดีหลบหนีออกไปได้ แต่ก็ขาหัก ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นโศกนาฎกรรมของชีวิต

ภายหลังวันนั้น นางไม่รู้ต้องแอบเสียใจกี่ครั้ง ได้แต่สาบานกับตัวเอง ถ้าหากมีโอกาส นางจะต้องฆ่าหลี่ซื่อให้ได้ ที่ทำให้พวกนางแม่ลูกได้พบกับความชิปหาย

ได้ยินซูชิงตบปากรับคำ หลี่ซื่อก็หัวเราะเยาะ สายตาแสดงความเหยียดหยาม แล้วถุยน้ำลายใส่บนกระโปรงของซูชิง “อา ตกลงเสียแต่เนิ่นๆก็ไม่ต้องทำให้ข้าต้องเสียปากพูดคุย เป็นเพียงแค่หญิงชั้นต่ำ ยังแสร้งเป็นสาวบริสุทธิ์ เป็นหญิงสำส่อนแต่อยากทำตัวเป็นสาวพรหมจรรย์….”

หลี่ซื่อกล่าวอย่างสะใจ นางรับไม่ได้กับท่าทางที่ดูบอบบางและสูงส่งของซูชิง ได้ทรมานนางแบบนี้แล้ว รู้สึกรื่นรมณ์ไปทั้งตัว

ซูชิงร้องไห้จนเหมือนตับไตไส้พุงถูกตัดเป็นชิ้นๆ เกือบแทบจะยืนไม่อยู่ ตั้งแต่เธอแต่งงานเข้ามา แม่ผัวไม่เคยชอบหน้า คิดว่าทำตัวให้เกียรติและเคารพหลายปีมานี้ จะสามารถแลกกับคำพูดดีๆได้บ้าง คิดไม่ถึงว่า นางกลับถูกบดขยี้จนแทบไม่เหมือนมนุษย์

มู่หยุนเหยาตาแดง ในใจมีแต่ความเกลียดชัง ท่านแม่นางถูกสบประมาทเช่นนี้ มันต้องตาย!

หลี่ซื่อสบสายตากับนาง อดไม่ได้ในใจสั่นสะท้าน หลังนางฟื้นขึ้นมาอยู่ๆก็โกรธจัด “ผีดูดเลือดตัวดีนี้ แกกล้ามองข้าแบบนี้ แม่แกมันนางแพศยา แกก็ยังไม่รู้ว่าเกิดมาจากไหน ไสหัวไป ไสหัวไปคฤหาสน์จางกันให้หมด!”

ซูชิงกดมู่หยุนเหยา “เหยาเอ๋อ รีบคุกเข่า ขอร้องท่านย่า ให้ลูกอยู่ต่อ….”

มู่หยุนเหยาลุกลงจากเตียงทันที เดินจ้ำไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอากรรไกรออกมาจากกล่องเข็มด้าย พุ่งแทงไปที่หลี่ซื่อ หญิงแก่นางนี้ได้แต่ทำร้ายแม่ของนาง ทำลายชีวิตของนาง ตอนนี้นางก็จะโดนฆ่า ต้องฆ่ามันทันที!

หลี่ซื่ออึ้งไปชั่วครู่ คิดไม่ถึงปล่อยนางตัวดีมีชีวิตไว้ จะกลับกลายมาสร้างปัญหาในภายหลัง จนกระทั่งมู่หยุนเหยามาถึงเบื้องหน้านาง กรรไกรคมๆนั้นก็แทงเข้ามา ได้แต่ส่งเสียงกรีดร้อง ตบผ่ามือไปที่มู่หยุนเหยา

มู่หยุนเหยาเริ่มหมดเรี่ยวแรง ในช่วงเวลานั้น นางได้แค่คิดจะฆ่าหลี่ซื่อ แต่ทว่า นางอายุยังน้อย ทั้งตัวก็มีแต่บาดแผล แทบจะไม่มีเรี่ยวแรง กรรไกรถูกเสื้อผ้าหลี่ซื่อ แค่เฉี่ยวผิวที่แขนนางนิดหน่อย ถูกหลี่ซื่อตบออกไป

หลี่ซื่อกรีดร้อง จับผมของมู่หยุนเหยา เหวี่ยงแขนตบไปที่หน้านางหลายที “นังสารเลว แกสมควรได้รับมีดพันเล่ม ข้าเป็นย่าของแก อยู่ๆแกเอามีดมาทำร้ายข้า วันนี้ข้าต้องตีแกนังผีดูดเลือดจนตายให้ได้!”

“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านตีข้า ท่านตีข้าเถอะ ปล่อยเหยาเอ๋อไป นางยังเป็นเด็ก!” ซูชิงรีบก้มลง ปกป้องร่างกายของมู่หยุนเหยา

หลี่ซื่อโกรธจนตัวสั่น เห็นซูชิงโผล่มา คว้าเอาไม้กวาดจากข้างๆ มาฟาดที่หน้าสองแม่ลูก

มู่หยุนเหยากัดฟันแน่น จนเลือดกลบเต็มปาก นางผลักซุชิงที่ปกป้องนางอยู่ จ้องไปที่หลี่ซื่ออย่างดุร้าย “แกตี วันนี้แกต้องตีข้าให้ตาย ถ้าแกตีข้าไม่ตาย วันหลังข้าจะฆ่าแก! หญิงแก่ วันนี้แกทำเรื่องชั่วช้า สวรรค์มีตา ต้องเอาแกตามกลับไปชดใช้!”