มู่หยุนเหยา ชายาสารพัดพิษ [ 娇女毒妃 ] - ตอนที่ 2 หลี่ซื่อผู้ร้ายกาจ

ผู้แต่ง 烟雨芳汀
แปล 吹雪 Chuixue *หัดแปล*
จำนวนตอน 753 ตอน

ตอนที่ 2 หลี่ซื่อผู้ร้ายกาจ

“ท่านแม่ ลูกสะไภ้มิกล้า” ซูชิงสืบเท้าไปข้างหน้าคิดจะกุมมือหลี่ซื่อ ทว่ากลับโดนหลี่ซื่อหยิกแขนอย่างรุนแรง นางเจ็บจนหน้าซีด

เห็นซูชิงอดทนต่อความเจ็บแต่ไม่กล้าออกเสียงร้องร้อง หลี่ซื่อเลียมุมปาก ปรากฏแววตาแห่งสะใจ “ถึงแม้เป็นถึงลูกอกตัญญู ได้ยินข้ามาแล้วก็ยังไม่ออกไปต้อนรับอีก เพราะเฉิงเออตายไปแล้ว แกก็ไม่นับถือข้าแม่ผัวคนนี้ใช่ไหม? ทำตัวยิ่งกว่าหญิงชั้นต่ำ!”

ที่แขนเกิดความเจ็บปวด ซุชิงจะนวดยังไม่กล้า รีบส่ายหัวร้อง “ท่านแม่ ลูกสะไภ้มิกล้า เพียงแต่เหยาเออไม่ได้สติพึ่งรู้สึกตัว ในใจข้าได้แต่กังวล ในตอนนั้นไม่ทันรู้สึกตัว”

หลี่ซื่อชำเลืองตาเล็กน้อย พอได้ยินคำพูดนี้ก็ขมวดคิ้วทันที “ทำไมจะพูดว่าเป็นข้าไม่ดีเอง? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดชั่วๆของแก ตอนที่เฉิงเออยังมีชีวิตอยู่ แกแอบยุแยงเขาไม่เคารพข้าผู้เป็นแม่ ให้ข้าแยกตัวออกจากบ้าน ตอนนี้เฉิงเออไม่อยู่แล้ว แกก็เลยไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา นางแพศยาจริงๆ ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ จะให้เฉิงเออเลิกกับแก ไม่งั้นตอนนี้แม่แก่ๆคนนี้คงมีลูกหลานเต็มบ้านแล้ว”

ณ. บนเตียง มู่หยุนเหยาได้ยินหลี่ซื่อดูถูกเหยียดหยามซูชิง ในใจโกรธแค้นมาก

ท่านพ่อต้องไปทำงานหาเงินในเมือง แต่กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย 3 เดือนต่อมา อยู่ๆก็ได้ยินข่าวการเสียชีวิต ซูชิงร้องไห้จนสลบไปหลายรอบ รีบจัดการงานศพ ท่านย่าก็มาก่อความวุ่นวาย กล่าวหาว่าท่านแม่ใช้การไม่ได้ ไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ ปล่อยให้ท่านพ่อตาย ทำให้ไม่มีใครสามารถช่วยเหลืองานศพแม้แต่คนเดียว

ท่านแม่ล้มป่วยลง ท่านย่าก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ทยอยย้ายของใช้ในบ้านออกไป หลังจากนั้นก็มาบ่อยๆ แนะนำให้ท่านแม่แต่งงานใหม่ แถมยังจะให้ไปเป็นนางบำเรอของเศรษฐีจางผู้ฉาวโฉ่ที่อยู่ห่างหมู่บ้านไป18 ลี้

คิดถึงตอนนี้ นางก็ทนไม่ไหว ทันใดนั้นก็หันหัวจ้องเขม็งไปที่หลี่ซื่อ สายตาทะลุทะลวง เกิดรังษีฆ่าฟันขึ้น “ออกไป! ออกไปจากบ้านพวกข้า!”

เดิมทีหลี่ซื่อนั่งอยู่ พอได้ยินเสียงก็ยืนขึ้นทันที ชี้มือไปที่ซูชิงตะโกนว่าอย่างรุนแรง

“ซูชิง นังแพศยา แกฆ่าเฉิงเออยังไม่พอ ยังสั่งสอนนังตัวดีให้มันไม่นับถือย่ามันอีก ดูแล้วแกจงใจให้แม่สามีโมโหจนตาย แกแต่งงานได้ 12 ปี ก็เอาไข่ใส่ตะกร้าใบนึง คลอดออกมาเป็นสิ่งเสนียด ผ่านไปกี่ปี ยังไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เลี้ยงเสียข้าวสุก ทำให้ลูกชายของข้าต่อต้านข้า สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม”

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้” ซูชิงรีบส่ายหัว

หลี่ซื่อหมดความอดทนต่อไป “เฮอะ! ตอนนี้เฉิงเออได้ตายจากไปแล้ว บ้านหลังนี้แกก็อยู่ต่อไม่ได้แล้ว เข้าใจไหม แกก็เก็บข้าวของแล้วออกไปอยู่ที่บ้านเศรษฐีจางซะ!”

“ท่านแม่ ข้าได้บอกไปแล้ว ครึ่งชีวิตที่เหลือข้าอยากเลี้ยงดูเหยาเออ ข้าไม่ต้องการแต่งงานใหม่”

“อา แกช่างใช้ชีวิตสุขสบายตลอดเวลา ตอนเฉิงเออมีชีวิตแกก็เอาแต่เย็บปักถักร้อยทั้งวัน ตอนนี้ข้ากำลังช่วยแกอยู่ ส่งให้แกเข้าไปในบ้านเศรษฐีจาง ให้แกได้เสวยสุขในภายภาคหน้า แกยังไม่สำนึกบุญคุณข้าอีก เศรษฐีจางเป็นคนใหญ่คนโต ไม่แค่ยอมรับแกเป็นนางบำเรอ ทั้งยังมอบสินสอดให้ข้ามากมาย ข้ารับมาไว้แล้ว แกอยากไปก็ไป ไม่อยากก็ต้องไป แต่ไม่อนุญาติให้นังนี่ไป”

ฟังถึงตอนนี้ ซุชิงหน้าซีดขึ้นไปอีก “ท่านแม่ งานศพสามียังไม่ถึง 2 เดือน ข้าต้องการไว้ทุกข์ให้เขา….”

“ไว้ทุกข์? เฉิงเออตายก็เพราะแกฆ่าเขา แกมันตัวซวย! ไม่น่าเอานังตัวดีไว้…” หลี่ซื่อพูดไปแล้วมองไปที่มู่หยุนเหยาบนเตียง ผลักซูชิงออกไป “แกแต่งเข้าสกุลมู่ไม่กี่เดือน ก็คลอดผีดูดเลือดตัวนี้ ใครจะไปรู้ว่าที่แท้เป็นลูกของใคร? เดิมทีแกก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ จะมาพูดอะไรกับการไว้ทุกข์ พูดให้ขำตาย!”

“ท่านแม่… ท่าน… ท่าน…. ทำไมท่านพูดเช่นนี้?” ซูชิงร้องจนแทบจะสิ้นสติ

ในตอนนั้นที่นางท้องมูหยุนเหยา ท้องแก่ใกล้คลอด หลี่ซื่อว่านางไม่สนใจทำงานทั้งวัน เลยใช้โอกาสตอนมู่เฉิงไม่อยู่ สั่งให้นางไปซักผ้า หลังจากนั้นนางไม่ระวังลื่นล้มลง ทำให้ต้องคลอดก่อนกำหนด มู่หยุนเหยาเลยเกิดมามีร่างกายอ่อนแอแต่เกิด เนื่องจากความผิดพลาดในตอนนั้น หลี่ซื่อเลยสงบปากอยู่หลายวัน ตอนนี้ กลับกล้าเอาเรื่องนี้มาประจานนาง

“ไร้ยางอาย ยังมาหลอกลวงเฉิงเออ อย่าคิดนะว่าจะหลอกข้าได้! เป็นแกปกป้องพรรหมจรรย์ไม่ได้ แกมันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์! เข้าใจหรือยัง เศรษฐีจางส่งคนมารับแกแล้ว แกรีบเก็บข้าวของ แล้วเอานังตัวดีนี้ไปด้วย ไม่ต้องทิ้งเอาไว้ ให้เป็นภาระของสกุลมู่!”

___