มู่หยุนเหยา ชายาสารพัดพิษ [ 娇女毒妃 ] - ตอนที่ 7 ต่อสู้หลี่ซื่อ

ผู้แต่ง 烟雨芳汀

แปล 吹雪 Chuixue
*หัดแปล*

จำนวนตอน753 ตอน

“เหยาเอ๋อ เหยาเอ๋อ ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ แม่อยู่กับลูกตลอด” ซูชิงเป็นห่วงบาดแผลนาง พอเก็บกวาดข้างนอกเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาดูนาง ได้เห็นนางนอนบิดตัวไปมาทั้งยังมีน้ำตานองหน้า

มู่หยุนเหยาค่อยลืมตา พอเห็นซูชิง จึงได้สติยิ้มตอบกลับ “ท่านแม่ เป็นอะไร?”

“เหยาเอ๋อน่าจะเจ็บแผลมาก ถึงได้ร้องหนักขนาดนี้?” ซูชิงมองนางอย่างวิตกกังวล

มู่หยุนเหยาแตะที่แก้ม มือเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “ไม่ได้ปวดบาดแผล แค่ฝันถึงท่านพ่อ”

นางเบี่ยงเบนหัวข้อ เนื่องจากไม่สามารถเอาเรื่องที่แปลกประหลาดของตัวเองที่ประสบพบเจอพูดออกมาได้ เหตุการณ์ที่มืดหม่นรุนแรงเหล่านั้นได้ผ่านไปแล้ว เหลือให้นางแบบรับไว้คนเดียวก็พอ

กล่าวถึงท่านพ่อมู่เฉิงขึ้นมา ในใจมู่หยุนเหยารู้สึกปวดร้าว ท่านพ่อรักและทะนุถนมนางมาก ตอนท่านอยู่ ท่านย่าหลี่ซื่อไม่กล้ามารังแกนางและท่านแม่แบบนี้แน่นอน ทว่า ท่านก็มาจมน้ำตายจากไปอย่างกะทันหัน….

อยู่ๆ มู่หยุนเหยามีความคิดผ่านเข้ามาชั่วขณะหนึ่ง “ท่านแม่ ข้าจำได้ว่า ท่านพ่อว่ายน้ำแข็งมาก”

ในชาติที่แล้ว นางแค่คิดว่าท่านพ่อตายด้วยอุบัติเหตุ และไม่ได้ทันคิดให้ถ้วนถี่ วันนี้พอมองย้อนไป เรื่องราวเหล่านี้เผยให้เห็นว่ามีความแปลกทุกประการ ช่วงที่ท่านพ่อจมน้ำตายเป็นหน้าหนาว ท่ามกลางฤดูหนาวที่น้ำกลายเป็นน้ำแข็ง ท่านไปถึงแม่น้ำทำอะไร? แล้ว เพียงเวลาไม่นาน นางและท่านแม่ก็ถูกขายให้คฤหาสน์จาง พอท่านแม่จากไป นางก็โชคดีหนีรอดได้แต่ก็มาขาหัก ชื่อเสียงถูกทำลายป่นปี้หลังจากนั้นตระกูลซูก็ส่งคนมารับ….

แม้ว่า ช่วงเวลาตอนที่นางขาหักถึงตอนตระกูลซูมารับห่างกันอยู่ปีกว่า แต่นางรู้สึกว่าช่วงเวลามีความเชื่อมโยงกัน

หลังหลงอยู่ท่ามกลางบ้านของผู้คนที่คอยแต่ข่มเหงรังแกเหล่านั้นแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็จะเอามาพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดนี้มีคนบงการอยู่เบื้องหลังใช่หรือไม่? มีคนต้องการฆ่านางกับท่านแม่ใช่หรือไม่?

เพียงแต่ แม่ของนางแม้เป็นคุณหนูตระกูซู แต่เคยโดนลักพาตัว แถมยังมาเป็นหม้ายอีก ดังนั้นไม่สามารถเป็นอุปสรรคใดต่อขุนนางชั้นสูงของบ้านตระกูลซูเหล่านั้นได้ ทำไมต้อเปลืองเรี่ยวแรงขนาดนี้?

กล่าวถึงการตายของสามี ซูชิงอดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล “พ่อของลูกเป็นคนถนัดเรื่องว่ายน้ำ แต่กระแสน้ำไม่แน่นอน เรื่องนี้ถือเป็นชะตาฟ้าลิขิต”

สองแม่ลูกปลอบใจกันสักพัก ก็กอดกันจนผล็อยหลับไป

พอเที่ยงคืน สัมผัสถึงเสียงเข้ามาในหู เดิมทีมู่หยุนเหยาหลับไม่ลึกก็ลืมตาตื่นทันที

ซูชิงในใจเต็มไปด้วยความกังวล ถึงตอนนี้ยังนอนไม่หลับ พอได้ยินเสียงก็ตกใจจนเกือบจะลุกขึ้นมา

มู่หยุนเหยารีบความมือนาง พยายามไม่ส่งเสียงให้มากที่สุด “ชู่ ท่านแม่ไม่ต้องตกใจ” พูดจบ นางค่อยๆคลำบนเตียง บนหัวที่นอนสำผัสกับแท่งไม้เท้า

หลังท่านพ่อตายจากไป ท่านแม่วิตกกังวลทุกคืน แม่หม้ายที่มีเสน่ห์กับลูกสาวอายุสิบสามปี ซ้ำยังอยู่ท้ายหมู่บ้าน ต้องมีคนอยากเข้ามาเชยชม สองแม่ลูกไม่มีทางเลือก ดังนั้น แอบซ่อนมีดทำกับข้าวไว้ใต้หมอน ไม้เท้าวางไว้บนหัวเตียง เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินต้องได้ใช้ ตอนนี้ ถึงเวลาใช้แล้ว

ซูชิงหัวใจเต้นรัวจนดังถึงหน้าอก แต่พอเห็นความเข้มแข็งของลูกสาว จึงแข็งใจเรียกความกล้า ลงจากเตียงหยุดมู่หยุนเหยา “ท่านแม่….” เหยาเอ๋อเป็นเพียงแค่เด็กสิบสองขวบ ทั้งยังได้รับบาดเจ็บ เดิมทีก็ไม่มีเรี่ยวแรง นางนำไม้เท้ามาจากมือมู่หยุนเหยา ค่อยๆย่องไปที่ข้างประตู เห็นเงาดำค้นหาของอยู่ด้านนอก

มู่หยุนเหยาเดินตามหลังซูชิง พอได้เห็นแม่ที่ตัวสั่นพยายามทำตัวเข็มแข็งมากำบังนาง ก็น้ำตาไหล นางค่อยๆแอบมองร่างที่อยู่ข้างนอก สายตาพันตะลึง

ถึงแม้ข้างนอกมืดจนมองไม่เห็นหน้าคน แต่นางคุ้นเคยเงานั้นดี เพราะเกลียดมันมาหลายปีแล้ว นางคิดแล้วคิดอีก ถือกระโถนจากบนพื้นขึ้นมา ฉวยโอกาสตอนที่ซูชิงไม่ทันระวัง เปิดประตู พุ่งไปทางเงาดำนั้นทันที ยกกระโถนในมือขึ้นสูง ทุบไปที่หัวเงาดำที่กำลังหาของอยู่หน้าตู้อย่างแรง

ซูชิงตื่นตกใจ หลังได้สติ รีบออกมาจากห้อง เอาไม้เท้าฟาดไปที่เงาดำบนพื้น

เงาดำนั้นตกใจอุทานออกมา “อา!”

ถึงแม้คำอุทานจะสั้น แต่ซูชิงก็แยกออกทันทีว่าเป็นหลี่ซือแม่ผัวของตัวเอง

ความเกรงกลัวหลายปีมานี้ทำให้นางเผลอปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว แต่ชั่วพริบตาก็ถูกมู่หยุนเหยาจับไว้ จึงยกไม้เท้าทุบตีอย่างรุนแรง!

เรื่องราวมากมายดูแล้วยากลำบาก แต่พอได้ลองก้าวออกไปก้าวหนึ่ง ก็รู้สึกว่าที่จริงไม่ได้มีอะไร หลังซูชิงได้ตีแล้ว ความหกหู่ที่อดกลั้นอยู่ในใจก็เหมือนได้รับการปลดปล่อย จับไม้เท้าไว้ไม่ปล่อยตีต่อไป ปังปังปังบนเงาร่างนั้น ไม่ยั้งมือไร้ไมตรี

พอเห็นเงาดำบนพื้นนั้นไม่มีเสียง ซูชิงถึงรู้สึกกลัว ขว้างไม้ในมือลงพื้นดังปัง ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว